Vertel me van de steen...

Deze week zijn er lichtpuntjes aan de horizon verschenen! Een lichte versoepeling van de maatregelen die hoopgevend zijn. De kleine stapjes gelden als voorbode voor grotere stappen.

Ondanks dat zit het overgrote deel van de mensen nog steeds thuis. Dit loopt uiteen van een gestreste horecaondernemer tot een eenzame oudere. Van een overbelaste ouder tot een bezorgde ZZP-er. Van iemand die angstig is om zijn/haar gezondheid tot weer een ander die ondergedompeld is in rouw omdat het virus fataal is geworden in de nabije kring van dierbaren. De gemeenschappelijke deler is: Hoe lang houd ik dit vol?

Hoop is een voorwaarde om het vol te houden. Zolang er hoop is wordt er gestreden. Zolang er hoop is kunnen situaties veranderen.

De vrouwen onderweg naar het graf van Jezus op paasmorgen waren alles behalve hoopvol. Verdriet overheerste en ze hadden een probleem, namelijk een grote zware steen. Die moest aan de kant zodat ze het lichaam van Jezus konden balsemen met geurige olie. Wie zou dat obstakel voor hen weghalen? (Marcus 16:1-3)

Tot hun grote verbazing bleek de steen al weg te zijn. Het graf is open, Jezus leeft! Over hoop gesproken; Jezus opstanding toont aan dat er altijd hoop is, ongeacht onze persoonlijke omstandigheden die soms zo hopeloos kunnen zijn.

De vraag hoe we het vandaag in deze crisis volhouden kunnen grote zorgen geven. Pijn in je buik. Als een zware steen op je maag. In een poging om het minder zwaar te laten voelen zuchten we diep om vervolgens de zorg nog steeds te voelen.

De vrouwen gingen niet zomaar naar het graf. Ze hadden die geurige olie bij zich, en wilden Jezus een laatste eer brengen. Ze wilde iets (kostbaars) bij hem brengen maar ze vroegen zich af wat ze nu toch moesten met die lastige zware steen. Eenmaal aangekomen was de steen al weggerold en was het geen obstakel meer.

Vandaag kunnen we ook iets brengen bij Jezus. En hoopvol is dat we niet onderweg zijn naar een dood lichaam maar naar een Levende Jezus! We brengen geen geurige olie maar brengen onszelf, elkaar en onze zorgen biddend bij Hem. Voor Hem een heerlijke geur (Ps. 141:2). En onderweg naar Hem, onszelf afvragend hoe we het vol moeten houden, zouden we zomaar mee kunnen maken dat de lastige figuurlijke 'steen in onze maag' niet meer zo'n ding is. Situaties veranderen wanneer we biddend naar Hem toe gaan!

Nog een kleine notitie: De steen was niet opgelost of verdwenen, maar aan de kant gerold (vers 4). Nog steeds zwaar en niet te tillen, maar het vormde geen obstakel meer! Welke obstakels in jouw leven zouden opzij gerold mogen worden? En, o ja, het was niet de bedoeling om dat zelf te doen... De steen was opzij gerold. Hoe? Ach, doet dat ertoe? We weten dat de vrouwen naar Jezus gingen, dat is toch genoeg?