De stem van de minderheid
Nu ook de Nederlandse overheid ervoor heeft gekozen om per 25 september met een coronapas te gaan werken, kan ik de drang om mijn gedachten te delen niet onderdrukken. Er zijn maatregelen om de verspreiding van het coronavirus te beperken, er is een vaccinatiecampagne gaande waarbij de druk op de minderheid die zich niet heeft laten vaccineren steeds groter wordt.
In de samenleving ben je voor of tegen de aanpak van corona. Het grijze gebied waarin vragen gesteld mogen worden, waarin kritiek serieus genomen wordt en een open gesprek gevoerd mag worden, wordt steeds kleiner.
Met dit schrijven pleit ik voor het 'grijze gebied' (de ruimte waar we van elkaar kunnen leren) en transparantie in het gekozen beleid. Een gesprekshouding waarin de ander niet per definitie als 'gek' bestempeld wordt, is goud waard. Het maakt me intens verdrietig dat vele gesprekken eindigen met een stevig oordeel over de ander. Waarom niet naar elkaar luisteren, respecteren en open staan om te leren?
Wat mij verbaast is dat de stem van de minderheid niet of nauwelijks aan het woord komt. De talkshows zijn gevuld met vrijwel dezelfde meningen (en dezelfde personen) waarin mensen elkaar bevestigen. Waar is de goede journalist die verder gaat? Die kritische vragen stelt om tot een echt gesprek te komen? Waarom blijft het zo stil nu er een nieuwe minderheidsgroep ontstaat, namelijk: degenen die zich om medische redenen, gewetensbezwaren, religie of op basis van wetenschappelijke argumenten (nog) niet laten vaccineren.
Begrijp me goed, ik ben niet tegen vaccineren. Waar ik moeite mee heb is dat vaccinatie van elk persoon als enig redmiddel gepresenteerd wordt terwijl de lange termijngevolgen van het vaccin nog moeten blijken. Waarom wordt een criticus vanuit de gezondheidswetenschap nauwelijks aan het woord gelaten? Er zijn virologen die veel minder enthousiast zijn dan degene die altijd aan het woord zijn. Welke media laten hen aan het woord? Waarom wordt de Duitse arts Rolf Kron van zijn bed gelicht omdat hij vraagtekens zet bij de betrouwbaarheid van het vaccin en er zelfs voor waarschuwt? Waarom horen wij deze geluiden nauwelijks? Of mogen deze geluiden er niet zijn?
De coronapandemie legt allerlei problematiek bloot die al eerder aanwezig was. Mensen zijn niet eenzaam geworden door de coronapandemie. Eenzaamheid was aanwezig en is door de pandemie versterkt. Wat de coronapandemie ook bloot legt is onze hang naar een comfortabel leven. Want waar we in de kern vooral moeite mee lijken te hebben is de bedreiging van de invulling van ons leven. Er lijken inmiddels maar weinig mensen direct angstig te zijn voor het virus zelf. Het gevaar dat we nog langer ons leven moeten aanpassen lijkt veel groter te zijn en maakt de roep om het vaccin steeds harder. Zou het kunnen zijn dat we voor een snelle oplossing gaan waarvan de gevolgen nog niet bekend zijn? Zou onze hunkering naar een comfortabel en economisch voorspoedig leven de onderliggende stimulans kunnen zijn? En voedt deze stimulans onbewust het onbegrip en de bitterheid in ons hart naar degenen die zich niet hebben laten vaccineren?
Dit schrijven bestaat uit velen vragen waarop ik ook niet alle antwoorden weet. Maar ik verlang naar een plek in onze maatschappij waar deze vragen gesteld worden. Een basishouding die gevormd wordt door '(nog) niet alles weten' is een hele gezonde houding. Het schept ruimte voor mijn mening en die van de ander, ook voor de stem van de minderheid.