Crisis! Wat blijft er over?
De maatregelen zijn verlengd! Nog een paar weken voort in deze toestand! Naast de cijfers van het aantal besmettingen en overleden personen komen de neveneffecten van deze crisis ook steeds meer naar voren. Eén daarvan is de kans om overspannen te raken.
Normaal gesproken hebben we ons leven al vrij stressvol ingericht. Nu alles gesloten is en stil staat, lukt het ons alsnog om stressvol te blijven. We werken thuis en daarbij hebben werkgevers verwachtingen en je hebt verwachtingen van jezelf. Tussen het lezen van je e-mails moet je het ene kind op de wc zetten en het andere kind het rekenwerk uitleggen.
Het 'normale' dagelijkse leven is verstoord. Van een sleur kan geen sprake meer zijn en we worden uitgedaagd om het dagelijks leven opnieuw in te richten. Al helemaal nu we weten dat de maatregelen nog wel even duren.
Om niet overspannen te raken is het goed om te bedenken wat echt belangrijk is én hoe kan je daar je dag op inrichten?
Wat ook even is geannuleerd zijn de vertrouwde vormen waarmee we uitdrukking geven aan spiritualiteit/geloofsleven, zoals het samenkomen op zondag, een bijbelstudie, gebedsgroep o.i.d.
Ook hierin worden we uitgedaagd om nieuwe vormen te zoeken om voortgang te vinden. Alleen de vraag is: wat willen we voort zetten? De vorm, of waar het in de kern om gaat? We vervangen vormen of gewoontes zo makkelijk voor nieuwe (doet ons vervolgens ook weer stress opleveren) terwijl we soms juist in onzekerheid en het onbekende, dichter bij de kern komen.
Wanneer Jezus en een Samaritaanse vrouw in gesprek zijn gaat het over de plek waar God aanbeden dient te worden (Joh. 4:20). Op de berg Gerizim of in Jeruzalem? Jezus wijst dan vooruit naar een tijd dat de echte aanbidding van de Vader gedaan wordt in Waarheid en Geest (vers 23). Dat is belangrijk, de plek doet er niet zo toe. De gebruikelijke vorm valt weg en we komen uit bij de kern. Een aanbidding van God die door de Geest wordt bewerkt. Het is niet slechts een innerlijke zaak maar één die gepaard gaat met het doen van de waarheid. Niet alleen aanbidden binnen de gebruikelijk vormen maar met je hele levensstijl. Daarin geeft God de richting aan en met vallen en opstaan probeer je Hem te volgen.
De plek waar we God op dit moment aanbidden is thuis. Niet meer in de kerken, niet meer in onze gebouwen. Is het een gemis? Ja, we zijn emotioneel gehecht aan onze vaste plekken. Maar meer dan eens worden we teruggeworpen op de kern: Er is een God die jou lief heeft en met jou een community wil vormen. Hij laat zich kennen en nodigt jou uit om Hem steeds beter te leren kennen. Hij wilt zichzelf met je delen. Je mag ontdekken dat zijn liefde groter is dan je al dacht en zijn zorg verder gaat dan je kan voorstellen.
De kern van alles is God. Vormen en gebruiken kunnen helpen om op zijn uitnodiging in te gaan. Echter zijn de vormen geen voorwaarde. En wanneer we vertwijfeld zijn vanwege het ontbreken van vertrouwde vormen, zijn we misschien meer dan ooit in staat om van Hem afhankelijk te zijn.